Integracja sensoryczna to metoda powstała w latach 70 XX wieku w USA. Jej autorką jest dr Jean Ayres.
Ayres definiuje integrację sensoryczną jako proces dzięki ,któremu mózg otrzymując informację ze wszystkich zmysłów segregując, rozpoznając, interpretując i integrując ze sobą i wcześniejszymi doświadczeniami odpowiada adekwatną reakcją. Inaczej mówiąc integracja sensoryczna jest taką organizacją wrażeń by mogły być użyte w celowym działaniu.
Terapia integracji sensorycznej ma postać ukierunkowanej zabawy w której dziecko chętnie uczestniczy i ma przekonanie, że tworzy zajęcia wspólnie z terapeutą. Podczas terapii nie uczy się konkretnych umiejętności. Cel terapii skoncentrowany jest na poprawie integracji pomiędzy zmysłami, wzmacnia to procesy nerwowe leżące u podstaw tych umiejętności. Umiejętności te poprawiają się w sposób naturalny jako konsekwencja poprawy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego.
Metoda integracji sensorycznej przeznaczona jest przede wszystkim dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym o prawidłowym rozwoju, które doświadczają problemów w codziennym funkcjonowaniu. Jest ona przeznaczona także dla dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, z niepełnosprawnością intelektualną (zespół Downa, autyzm, zespół Aspergera i inne). Rozpoczęcie terapii poprzedzone jest diagnozą dziecka opartą na Testach Południowo-Kalifornijskich oraz Obserwacji Klinicznej. Przeprowadzony jest także wywiad z rodzicami.
